Zaterdag 17 augustus was de dag dat Hauwert ’65 moest aantreden tegen ASV’55 uit Venhuizen. De thuishaven van Sebastiaan Redeker die hierdoor maar gemakshalve verstek liet gaan. In zijn kielzog volgde nog een 8-tal klinkende namen zijn voorbeeld. De meest ingenieus verzonnen drogredenen werden aangedragen als excuus om de kicksen niet te hoeven onderbinden. Hierdoor werd de spoeling wel erg dun en moesten er noodgrepen gepleegd worden.
Uit de jeugdige bron kan Hauwert nog niet putten dus moest er qua leeftijd naar boven gekeken worden. Deze invalshoek leverde een mixtuur van spelers op die zijn weerga niet kende. Nog niet eerder in de historie van Hauwert is er zo’n selectie samengesteld. Er werd een beroep gedaan op alle seniorenelftallen. Leeftijd en kwaliteit waren geen selectiecriteria, beschikbaarheid daar draaide het om. Zelfs oude krijgers als Harry Gorter en Alfred Houtsma werden voorzichtig gevraagd te participeren. Wijselijk gaven ze geen gehoor aan deze oproep.
De uiteindelijke basisopstelling was als volgt: Kees Slagter, Jeroen Schaft, Eelco Groen, Tjerk Woppenkamp, Ramon van Diepen, Thomas Beerepoot, Bart Jonkman, Hans Laan, Sander Mienes, Sander Laan en Lars Bakker. De wisselbank werd bevolkt met namen als Rob Groot, Roland Ruiter en Marco Elieveld. Opmerkelijk genoeg leverde deze cocktail van spelers een elftal op waar de vele aanwezige supporters nog lang over zullen napraten. Met flitsende driehoekjes en intelligente passes werd ASV overklast. Schoppen en harken werd hier tegenover gesteld. Hiermee kon echter niet worden voorkomen dat er een kansen kanonnade op het doel van ASV werd losgelaten die hetzelfde effect had als een atoombom op de San-Andreas breuklijn.
De eerste kans die werd omgezet in een doelpunt kwam tot stand door goed voorbereidend werk van Ramon en Lars. Sander Laan werd alleen voor de keeper vrijgespeeld en kon deze behendig omspelen en de 1-0 aantekenen. Deze goal werd uitbundig gevierd door een pot vettige, gele supermarktgel in zijn dos te smeren. De 2-0 liet vervolgens niet lang op zich wachten. Na goed doorzetten van weer Lars Bakker, de gekroonde latjetrapspecialist, kon Sander Laan weer binnen tikken. Dit was de ruststand en dus tijd om te evalueren. De trainer zag een onthutsend zwak ASV en een zeer potentie rijke eigen selectie dus werden er meer goals geëist. Om deze eisen te kunnen verwezenlijken werd er een nieuwe tactiek geïmplementeerd. De tweede helft zou er gespeeld moeten worden met de punt naar achter. Hierdoor komt er meer ruimte voor de opstomende backs die op hun beurt ondersteund worden door de hangende vleugelmiddenvelders.
Net als ervaring komt ook de wijsheid met de jaren dus gecompliceerde spelsystemen zoals hierboven beschreven werden moeiteloos opgepikt. Het spelbeeld bleef hetzelfde en ook het resultaat van de eerste helft werd gekopieerd. De derde goal was er eentje van grote klasse. Marco schoot de bal met een mooie boog buiten bereik van de keeper in de kruising.
Even dreigde de wedstrijd nog te escaleren na een bestorming van een ASV speler op de enkels van Lars. Gelukkig kon Eelco het conflict vroegtijdig in de kiem smoren middels enkele sussende dan wel zalvende woorden.
Lars kon gelukkig verder en als wraak scoorde hij de 4-0 na goed voorbereidend werk van Sander Laan. Dit was tevens het finale wapenfeit van deze eenzijdige wedstrijd. Gelijk na het laatste fluitsignaal kwam de klap en realisatie dat dit Hauwert misschien wel nooit meer in deze compositie zal spelen. Na zo’n goede wedstrijd en dito resultaat was het contrast des te groter dat alle ogen waterig in hun kassen lagen. Opbeurende woorden van een trotse trainer waren slechts een doekje voor het bloeden. Een uitvoerige wedstrijdanalyse onder begeleiding van bier en hamburgers maakte een waardig einde aan de memorabele dag.
P.S. noemenswaardig is nog dat voor eerst in de historie van het Nederlandse voetbal er 4 bestuursleden van één club tegelijk in een standaardelftal speelden, te weten Kees Slagter, Jeroen Schaft, Rob Groot en El presidente
“de Scribent”